Lieve allemaal,

En ja daar is het dan toch van gekomen een "blog".
Het idee om ooit een blog te beginnen in de trant van "gezond eten met je gezin" is het helaas niet geworden.
Nu een blog wat mijn verhaal is, mijn verhaal met borstkanker en de reis die ik samen met mijn Hemelse Vader,mijn gezin,mijn familie,mijn vrienden, mijn kerk ga maken.

Ik zal mij eerst even voorstellen voor de mensen die mij nog niet kennen.

         

                  

Ik ben Esther 37 jaar,getrouwd met Wouter sinds 2001 en moeder van twee heerlijke knullen Bram 9 en Koen 5 jaar.
Ik ben een enthousiast,open, hoog sensitief persoontje die midden in het leven staat en alles uit het leven haalt. Graag ook mij wil inzetten voor alle mensen om mij heen. 
Fulltime thuis mama en daarnaast zet ik mij in als vrijwilliger in een huis voor jonge tienermoeders. Ik zing graag bij ons in de kerk en heerlijk in huis. Ga ik graag koffie drinken met mijn vele vriendinnetjes. Ben ik creatief, ik haak, en pak graag mijn naaimachine, maar mijn huisje en tuin mooi maken is ook een grote hobby. Ik geniet van alle vogeltjes in mijn tuin, en van Gods schepping. Ik ben een buiten mens.

Het begon allemaal op de heenreis richting Oostenrijk. Met het gezin heerlijk voor het eerst op wintersport .
In de auto had ik spierpijn in mijn linker bovenarm. Bij voelen vond ik een knobbel in mijn oksel. Ik dacht daarbij "dit zal wel een ontstoken klier zijn". Geparkeerd in mijn hoofd en geen aandacht meer aan gegeven want wij gingen op vakantie! 
Maar in Oostenrijk ontdekte ik ook een knobbeltje in mijn borst en kon ik al snel niet meer op mijn linkerzij slapen.
Na een heerlijke vakantie weer thuis gekomen vertelde ik het mijn man en mijn moeder en zij zeiden meteen dat ik naar de dokter moest.

Op dinsdag 7 maart ging ik naar de dokter. Waarop de dokter zei " ik weet niet precies wat het is ik wil je toch even doorsturen naar de mammapoli in het ziekenhuis". En dan gaat er van alles op dat moment door je hoofd.
Het zal toch niet k...... zijn ? Nee joh het zal gewoon een cyste zijn.
Donderdag 9 maart moest ik mij melden om 8:10 uur in het ziekenhuis. Mijn zusje stond erop om met mij mee te gaan. En ik was God dankbaar dat ze bij mij was.
Een rits van onderzoeken (geen prettige onderzoeken) stonden op mij te wachten. Echo,mammografie, punctie. Om 11:00 uur liep ik met de uitslag in een envelop van de radioloog naar de chirurg.
Niet wetende wat de uitslag mij ging brengen het komende jaar.

En dan komt het moment je wordt naar een kamertje gebracht waar de chirurg ( dokter Raben ) naar mij toe zal komen om mij het verlossende antwoord te geven.
Na een 10 minuten wachten ( die duurde voor mijn gevoel wel 10 uur ) kwam ze binnen, maar niet alleen, ze kwam samen met een verpleegkundige (Dianne) binnen lopen. Vreemd....
De chirurg ging naast mij zitten keek mij lief en bezorgd aan en legde haar hand op mijn knie en zei "het is niet goed, je hebt borstkanker".
WAT??????!!!!!!! Je hebt de verkeerde kamer dacht ik. Ik zit in een verkeerde film!!!!!
Maar dan komt het besef "dit gaat wel over mij". En wat nu ? Ga ik dood ? O Heer mijn kinderen !!!!
De mama verpleegkundige,de chirurg en mijn zusje vingen mij geweldig op.
En dan realistisch welke stappen worden er nu gezet ? Wat moet er worden gezet ?
De eerste stap was om eerst een Pet scan en MRI te doen om te zien in hoeverre mijn tumor was uitgezaaid. Nu wisten ze dat ik uitzaaiingen had in mijn lymfeklieren en een kleine tumor in mijn borst. Dat gebeurde al de dag erna.

Maar thuis komen je familie, je gezin het te vertellen was echt een verschrikking. Zo ontzettend veel verdriet.
Mijn familie (na het horen van de uitslag per telefoon) mijn ouders mijn broertje en schoon-zusje mijn man kwamen allemaal naar mijn ouders huis. Daar hebben we gehuild,gebeden.
Dat geeft een gevoel van "samen gaan we dit aan".
Maar ook vond ik het lastig om mensen te troosten, de tranen waren bij mij nog niet zo aanwezig. Ik heb sinds het moment dat ik het hoorde een enorme "vechters lust". Ik ga dit overwinnen. En ik voel mij gedragen door onze lieve Heer.

Een paar uur later na de uitslag zit je al op de school van de kinderen om het te vertellen aan de leerkrachten, want ja zij zijn de gene die mijn kids moeten opvangen de dag nadat ik het ze heb verteld.
Zo zijn de radertjes in mijn hoofd en zo moet er ook gewoon gehandeld worden.

En zo probeer ik alles te relativeren, het is veel, en soms zo veel dat ik zelfs een blog niet in 1 x kan schrijven omdat ik dan bibber over heel mijn lijf van de spanning.

Nu leef ik 10 april, er zijn vele onderzoeken geweest. 

PET scan

LUMC Leiden

   

De uitslag is  bekend ik heb uitzaaiingen in mijn lymfeklier een 3-5 tumoren en 1 in mijn borst. Verder zijn er geen uitzaaiingen gevonden in mijn lijf.
Het type kanker dat ik heb is triple negatief: http://www.pinkribbon.nl/siteAssets/downloads/2014/Kennisdocument_Patientenspecial_TripleNegatieveBorstkanker_Juni2014.pdf 

Dit is een vrij agressieve vorm van kanker. Die we dan nu ook agressief gaan aanpakken.In het LUMC hebben ze onderzoek gedaan of ik een erfelijke vorm heb, maar dat is niet het geval. Prijs de Heer.
Nu staan er nog een 15 chemo's mij te wachten, een borstbesparende operatie, en een 21 bestralingen.

Deze eend wachtte mij op toen ik aankwam lopen op de parkeerplaats van het Groene Hart Ziekenhuis. Op weg naar mijn eerste chemo. In de wandelgangen van het ziekenhuis besefte ik mij ineens "ik ben niet in mijn eendje". Zoveel mensen bidden er voor mij De Here gaat met mij mee. Ik vond het zo'n mooie knipoog van God !!!!

 

Mijn eerste chemo was 2 weken geleden, de eerste 6 dagen na de chemo ben ik heel ziek geweest.

Spugen, continu misselijk,haarpijn,huidpijn,zintuigen pijn,botpijn,spierpijn,schimmelinfectie in mond. 

Het scenario wat je wel eens hoort "o ik had geen last van de chemo ik ging gewoon naar mijn werk" dat scenario ging voor mij niet op.
Maar na die 6 dagen vielen er vele bijwerkingen af en voelde ik mij meer "Esther" worden.
Je voelt letterlijk dat je lichaam van binnen kapot wordt gemaakt.
Maar wonder boven wonder voelde ik ook het goede wat de chemo met mij deed, mijn arm die ik niet meer omhoog kon tillen vanwege de tumoren kon ik weer omhoog tillen. Het werkte, het is aan het afnemen.
En we kunnen er nu 1 afstrepen.De start is gemaakt.