Het is zondag ochtend 7 uur. 

Het is weer een ochtend dat ik vroeg ben wakker geworden omdat mijn gedachten maar niet kunnen stoppen.

En die gedachten gaan altijd over de "kanker".

Ik merk dat ik de laatste tijd sneller down ben, iets wat ik niet herken van mijzelf "voor de kanker".

Voor de kanker leefde ik, ik was druk met van alles en nog wat. Moest eerder er op letten dat ik ook mijn rust momenten pakte. Maar ik was een bezige bij.

Nu draait alles om de kanker. Elke dag is het aftasten hoe ik mij voel. Hoe is mijn energie level ? Kan ik vandaag de prikkels aan van het leven ?

Elke middag moet ik rusten anders hou ik de dag niet vol. 

Maar soms van dit alles, de beperkingen, raak ik gefrustreerd. Ik wil leven en functioneren als een vrouw van 37. Ik wil een moeder zijn die genoeg energie heeft om met haar kinderen activiteiten te ondernemen, niet 2x in de week, maar elke dag !!!!! 

Alles wat ik wil moet ik los laten, en mijn geest continu toe spreken dat het ook goed is om met de kids een middagje een filmpje in bed te kijken. Dit omdat ik geen energie heb om met ze dan op dat moment naar de speeltuin te gaan.

Het analyseren van elke dag begint dus al aan het begin van de dag en eindigt ook aan het einde van de dag. Het slapen gaat mij in de nacht dan ook niet zo goed af.

En soms, soms zou ik zo graag het willen uitschreeuwen vanuit mijn tenen, gillen en huilen en boos zijn. Midden in het bos. Waarom waarom waarom ????????? 

Ik wil een goede moeder zijn.

Ik wil vrouw van mijn man kunnen zijn,

Ik wil een goede vriendin zijn.

Ik wil een goede zus zijn.

Ik wil een goede tante zijn.

Ik wil een goede dochter zijn.

Alles wat ik WIL doet er niet toe, ik moet leren overgeven. Loslaten. Maar hoe doe ik dit?

Hoe leef ik in rust ? Hoe leef ik in vertrouwen ? Al die rol patronen kan ik nu niet waar maken. Ik kan ze niet altijd waar maken, het is niet dat alles stopt. Maar soms op momenten wel, dan ben ik te moe en kan ik de kinderen niet naar bed brengen. Of heb ik geen energie te praten met een vriendin. 

En ook zijn er wel momenten dat ik er even uit kan met de kids, en ook zijn er wel die momenten dat ik even energie heb om samen hand in hand te lopen met Wout. En soms kan ik een vriendin troosten die er ook even doorheen zit. En soms kan ik even face-timen met mijn nichtje en neefje.

En zo terwijl ik dit schrijf zie ik dat er wel die momenten zijn, maar door mijn ziekte nu anders zijn bekleed. Fijn om zo even nu mijn hoofd te legen.....

Koen zegt nu terwijl ik nu aan het schrijven ben "mama niet huilen, je was blij toen je nieuwe schoenen kreeg deze week". En hij heeft helemaal gelijk ik was van de week blij toen ik van de Omoda  per post mijn nieuwe adidas gympen kreeg hi hi.

Misschien moet ik mij meer bewust zijn van die kleine geluks momenten. En die elke dag gaan opschrijven.