Gisteren heb ik mijn elfde kuur gehad ( 4 AC kuren en nu 7 Taxol kuren ).
Wouter kon na lange tijd weer met mij mee, was heerlijk vertrouwd. Voordat ik mijn kuur kreeg nog een gesprek gehad met mijn oncoloog dokter vd Deure. Dokter vd Deure is een vrouwelijke arts, heeft zelf ook jonge kinderen en is maar een jaar ouder dan ik. En als er een empathisch is aangelegd als arts (en zeg nou eerlijk die kom je niet vaak tegen) dan is zij dat wel. Ik mocht in deze afgelopen weken een band met haar opbouwen, hoe bijzonder. Ze vertelde mij gisteren dat ik haar over 2 weken (hopelijk) voor het laatst zal zien op consult, mijn allerlaatste consult is zij helaas afwezig. Toen ze mij dat vertelde kreeg ik een brok in mijn keel. Ik zal haar een soort van gaan missen. En het mooie is om ook weer iets af te sluiten. Ze gaf mij een vriendelijke knipoog en een aai over mijn arm bij het verlaten van het consult, en op naar de kuur.
Aangekomen op de afdeling oncologie, ging ik naar mijn vertrouwde kamer 402. Een kamer voor drie personen. Ik pak altijd heerlijk een bedje, je kan kiezen of uit twee groene stoelen, maar een bedje is lekker zacht en daar hou ik wel van ;)
De verpleegkundige op de afdeling stellen mij elke keer gerust, komen gezellig bij mij aan bed zitten voor een praatje en nemen echt de tijd voor mij. Ik voel mij geen nummer. Want ook hier is het eigenlijk lopende band werk, de patiënten komen allemaal voor hun kuur/kuren.
Het wordt hierdoor ook minder zwaar om naar het ziekenhuis te gaan, ik merk dat ik de nacht voor de kuur nu ook beter aan het slapen ben. Minder droom.
Gisteren werd onze vlonder gelegd op ons dakterras. En wat is het mooi geworden. De groep die het kwam leggen waren oude collega's van Wouter, 2 oudere Hageneze mannen, en 2 bulgaren. Wat een pracht combinatie. Ik lachte me rot, als je hoort hoe ze elkaar corrigeren. Hagenees: hee pik dat moet je zo niet doen! Bulgaar: ik ben geen pik. ha ha ha. Ik kom dan niet meer bij. Toch de roots waarmee ik ben geboren, prachtig volk die hagenezen. Zo open en eerlijk. Elke keer als ze kwamen de vraag "meissie hoe is het nou met je?". Bij zo'n vraag kan ik al spontaan beginnen met huilen. Meissie vind ik zo'n lief woord, ik ben dan wel een vrouw maar ook een meissie. En met dat woord meissie mag ik mij even wat kleiner voelen echt als een meisje. En dan kan je ook alleen maar een eerlijk antwoord geven ipv het geijkte (soms): gezien de omstandigheden gaat het goed. Ik moet zeggen dat ik dat antwoord niet vaak geef, ik ben wel open. Maar soms merk je aan mensen dat ze zich verplicht voelen om het te vragen, maar niet het antwoord aan kunnen.... Of er domweg niet op zitten te wachten. Ik heb gemerkt dat ik met mijn ziekte mensen afstoot. Mensen worden een soort van verlegen van mij. Ik ben ook heel confronteert voor de vrouwen om mij heen, het is mij ook zomaar overkomen, het kan dus iedereen overkomen. Soms doet het mij pijn, als mensen weg blijven, maar die pijn kan ik wel snel analyseren door mij te verplaatsen in die ander "en dan ben ik soms ook een beetje eng".
Maar ik ben nog steeds Esther, en zeker verander ik, en dat kan ook niet anders. Mijn ziekte maakt wel dat ik anders tegen het leven aan kijk. En dat zal mij ook op den duur is sommige dingen veranderen in karakter. Maar eerlijk gezegd ben ik zo dankbaar dat ik in dit proces zit. Ik wil ook anders tegen dit leven aankijken, ik wil ook niets van zelf sprekend zien. En door dit alles wil ik door Gods bril leren kijken.
Ik denk dat God een doel met mij heeft door dit alles heen, vannacht in mijn bedje had ik een idee om een overdenking te schrijven over mijn/onze "reis", de reis met borstkanker.
Wie weet ga ik er ook eens een keer wat mee doen. Ik zou graag mensen willen bemoedigen. Dat we allemaal mogen beseffen dat we nooit in ons eendje zijn. God laat ons niet alleen. Niet door de dalen, niet op de pieken. God is altijd bij ons. In onze dalen, zonder een bijbelstudie op dat moment, te weten dat Hij bij ons is in ons lijden en met ons mee huilt. Met ons mee lacht en mee danst op onze pieken. Ik ben een beeldende denker, en terwijl ik dit schrijf zie ik dat ook echt voor mij op de momenten wanneer ik smekend in mijn bed mijn armen uitstrekte naar Hem, "God waar bent U ik heb U zo hard nodig, ik heb zoveel pijn"!? En een lied vond op Youtube, Esther van Matthijn Buwalda : https://youtu.be/09FLWzML-YI
Ik zou zeggen luister hem eens, en vul je eigen naam in.
Prachtig hoe jij in dit proces staat een gaat! Wie goed kijkt leest een plan tussen de regels van jou verhaal... Hou je hoofd omhoog! De hoop is in de hand die jou regels schrijft! Je bent een prachtmens!!!
BeantwoordenVerwijderen